Αυτή την εκδρομή την προγραμματίσαμε χάρη στην Δήμητρα με την οποία μιλούσα το προηγούμενο βράδυ στο φεισμπουκ.

– Πόσες μέρες θα μείνετε στην Ρώμη; με ρώτησε.
– Πέντε, της απάντησα.

– Τέλεια.. προλαβαίνετε να πάτε στο Τίβολι.
Οι οδηγίες δόθηκαν και ήταν απόλυτα σαφείς και κατατοπιστικές και παρ’ όλο που η απεργία κάποιων από τα μέσα μεταφοράς την συγκεκριμένη μέρα  μας απογοήτευσε και – στιγμιαία – μας φρέναρε και μας έκανε να χάσουμε χρόνο χαζεύοντας και περπατώντας,  νομίζοντας πως τα σχέδιά μας ακυρώνονταν, τελικά την βρήκαμε την άκρη μας..

 

 

 

Έτσι αντί για μετρό (που απεργούσε) πήραμε το τραμ μέχρι το κέντρο (Τέρμινι)

 

 

κι από εκεί (ρωτώντας) το λεωφορείο που μας πήγε μέχρι τον σιδηροδρομικό σταθμό και δεν απεργούσε ούτε αυτό.. τελικά απ’ ότι καταλάβαμε το μόνο που απεργούσε ήταν το μετρό!

Βγάλαμε εισιτήρια για το τρένο και σε πολύ λίγη ώρα το ταξίδι ξεκίνησε.. αφήσαμε πίσω μας την Ρώμη με κατεύθυνση το Τίβολι..

 

 

Μετά από μια ώρα φτάναμε στην μεσαιωνική πόλη του Τίβολι.

Κατηφορίσαμε απ’ τον σταθμό μέχρι την είσοδο της πόλης κι αρχίσαμε την περιπλάνησή στα στενά δρομάκια της.

 

 

Είχε μεσημεριάσει πια και η κίνηση ήταν λιγοστή.. μόνο πού και πού ακουγόταν ο ήχος κάποιου αυτοκινήτου που περνούσε.

 

 

 

Κοιτώντας τα σπίτια και περπατώντας στα έρημα στενά δρομάκια είχες την αίσθηση πως ξαφνικά είχες ταξιδέψει πίσω στον χρόνο.. πως ζούσες στον μεσαίωνα.. τόσο που περίμενες από στιγμή σε στιγμή να ακούσεις ποδοβολητά αλόγων ..

 

 

 

 

Μου αρέσουν αυτές οι πόλεις που με γυρίζουν στο παρελθόν.. με ταξιδεύουν και με μαγεύουν!

 

 

 

 

Έτσι απόλαυσα πραγματικά τον περίπατο στα σοκάκια του Τίβολι..

 

 

 

 

και βέβαια κάθε μεσαιωνική πόλη που σέβεται τον εαυτό της έχει το κάστρο της..

 

 

 

Δικαιωματικά λοιπόν το Τίβολι πήρε θέση στην καρδιά μου, γιατί είχε όλα όσα αγαπώ..

Στενά πλακόστρωτα δρομάκια, παλιά κτίρια, λεπτομέρειες που θαρρείς πως ξεπήδησαν κατ’ ευθείαν απ’ το παρελθόν κι επιπλέον τις αναμνήσεις από μια υπέροχη μέρα!

συνεχίζεται..